In mijn praktijk stel ik vaak de volgende vraag aan moeders: Wie is de belangrijkste persoon in je leven? Ik wil jou bij deze ook eens vragen om goed na te denken over deze vraag. Vaak hoor ik antwoorden als: mijn kinderen, mijn man/partner of mijn moeder. Maar is dat wel écht zo? Is dat de belangrijkste persoon in je leven?
Toen ik een aantal jaren geleden zelf een coach traject volgende leerde ik iets heel belangrijks. Namelijk dat ik niet verantwoordelijk ben voor het geluk van iemand anders. Niet voor het geluk van mijn ouders, niet voor het geluk van mijn man en ook niet voor het geluk van mijn vriendinnen.
Waar ik wel verantwoordelijk voor ben is voor mijn eigen geluk. En dat maakt mij de belangrijkste persoon in mijn leven. Want, iedereen om mij heen kan wegvallen en dan blijf ik over met mezelf. Dan kan ik er maar beter voor zorgen dat ik blij ben met wie ik ben toch?
Na de geboorte van onze dochter was ik deze belangrijke les even kwijt. Ik dacht dat ik wél verantwoordelijk was voor haar geluk. Ik moest zorgen dat ik haar kon voorzien in wat zij nodig had: slapen, schone luier, voeden, dragen of spelen. Maar ik merkte na de eerste maanden dat ik mezelf langzaam voorbij liep. Ik zorgde goed voor mijn dochter, mijn man, ons huis, vrienden en familie. Maar waar was mijn zelfzorg? Wat had ik nodig?
Ik had behoefte aan slaap, wilde wel eens het huis uit zonder kind en had behoefte om soms even alleen te zijn of alleen een wandeling maken. Dat was mijn zelfzorg. Van deze dingen krijg ik energie, laad ik op en voel ik me weer gelukkig.
Omdat ik me niet gelukkig voelde en merkte dat ik behoefte had aan zelfzorg deelde ik dat met mijn man. We gingen er samen voor zorgen dat ik elke week minimaal één momentje voor mezelf had. Ik merkte al snel dat ik na zo’n momentje veel meer energie had, vrolijker was en dat heeft dan weer effect op mijn gezin. En die momentjes kunnen van alles zijn. Zolang ik er maar blij van wordt en het mij energie oplevert.
Als new born mama was het even zoeken naar een balans in zorgen voor jezelf en je gezin. En nog steeds blijft het een thema waar ik me bewust van mag blijven. Inmiddels weet ik wanneer ik tijd voor mezelf nodig heb. Deze tijd neem ik dan ook. Wat niet wil zeggen dat ik het nooit lastig vind. Want dan komen mijn beperkende gedachten weer: “Zou je dat nu wel doen?”, “Kun je niet beter tijd met je kindje door brengen?”, “Is het niet leuker om met het gezin op pad te gaan?”
Maar ik geloof erin dat als ik goed voor mezelf zorg ik dit voorleef voor mijn dochter. En dat voorleven vind ik heel belangrijk. Want als ik haar iets wil leren, vind ik dat ik het zelf ook moet doen. Ik ben namelijk van mening dat kinderen het geluk bij ons afkijken. Ik laat haar zien dat ik dingen doe die ik leuk vind en waar ik blij van word. Nu is ze nog klein en merkt ze het misschien nog niet heel bewust. Maar ik wil dat het voor haar een “normaal” wordt. Dat je goed voor jezelf mag zorgen en tijd en ruimte voor jezelf mag nemen. Ik ben niet verantwoordelijk voor haar geluk, dat is zij zelf. Maar ik kan er wel voorzorgen dat ik de dingen die ik haar wil meegeven voorleef. Zo krijgt zij tools “for life” om haar eigen geluk te creëren.
