Dit keer vertelt Conny haar verhaal over het moederschap. Conny is trotste mama van Julia, Emma en Sophie en werkt als verzorgende IG…
Ik ben Conny mama van Julia (4), Emma (2) en Sophie (1). 6 jaar getrouwd met mijn man David. Werkzaam in de Thuiszorg als verzorgende IG. Het is druk maar ontzettend gezellig.
De jongste van het gezin Sophie is een ‘zorgenkindje’ zoals ze dat zeggen in de volksmond.
Ik heb met Sophie de zwaarste zwangerschap/ bevalling en slechtste start gehad van alle 3 de kinderen. Maar ze was gezond.
Tot de 9de week dat ze bij ons was. Het RS-virus legde haar binnen 3 dagen van de box naar het Sophia kinderziekenhuis op de IC. Ze lag op het randje van de dood, aan de beademing. 2 weken lang elke dag hebben we aan haar bed gezeten. Niet wetende of ze het zou redden, een vlug afscheid hadden we al genomen, 2 minuten voor ze met spoed haar naar de OK brachten. De wereld stopt om je heen. Wat een verschrikkelijke weken waren dat! Maar ook hier kwam ze gelukkig weer bovenop. Zwaar getraumatiseerd zowel Sophie als wij als ouders. Dat heeft tot nu nog steeds invloed op het dagelijkse leven. En dan zijn we alweer een jaar verder. Ze is snel ziek, krijgt nu ook nog steeds medicatie en er worden nog steeds onderzoek gedaan in Rotterdam.
Ik vond het in het begin wel heel moeilijk om positief te zijn over mijzelf als moeder, ik had continue bevestiging nodig van mijn man. Maar als er iemand die dicht bij staat mij ‘te streng vind’ of juist ‘te soft’, dan ga ik ontzettend twijfelen aan mij zelf. Soms heb ik daar nog wel eens last van hoor, maar nu zijn we onder tussen een jaar verder zijn, kan ik alleen maar zeggen luister naar jezelf dan doe je het altijd goed. Jij kent tenslotte je kind beter dan wie dan ook. Probeer dat ook elke keer tegen jezelf te zeggen! Dat is in de zwangerschap, tijdens de bevalling en helemaal met het opvoeden. Het hele ziekenhuistraject en alle opnames die daar op volgde met zuurstof, sondevoedingen en medicatie heeft een flinke klap gegeven in het gezin. Het heeft me ook onderuit gehaald, zelf moest ik 8/9 keer uit bed ‘s nachts om Sophie te troosten en daarna moest ik dan gewoon gaan werken. Maar dat hield ik niet lang vol. Met professionele hulp die mijn man en ik samen gedaan hebben is er een heel stuk rust terug gekomen in het gezin. We hebben onder andere EMDR behandelingen gehad met betrekking tot de periode van de IC.
Ik heb wel gemerkt dat je anders gaat kijken naar het leven en voornamelijk naar je eigen kinderen. En tuurlijk is het soms ook echt wel even teveel en gaan ze ook echt wel eens een nachtje logeren bij oma. Maar alle mijlenpalen en alle ‘gewone’ momenten beleef je veel bewuster. Dat maakt het moederschap ook veel leuker en aangenamer. Iets samen doen is zo belangrijk, juist nu ze nog zo jong zijn. Geef ook complimentjes! Dat worden herinneringen om te koesteren.
Je moet alleen niet vergeten zelf even op te laden en het is ook helemaal niet erg om inderdaad je kind of kinderen bij een oppas te brengen om thuis even helemaal niks te doen of om met je man of vriendin een weekend weg te gaan. Je hoeft het niet alleen te doen. Jij/ jullie en de kinderen hebben er niks aan, dat je alleen maar op je tandvlees loopt en het wordt er ook niet beter van. Voor ons werkt het beste om elkaar te verassen om samen even weg te gaan.
Wat ik wel ontzettend moeilijk vindt en ook elke keer weer even terug moet naar mijzelf: Is als het me niet lukt om alle 3 de meiden te laten doen wat er gedaan moet worden. Nou kan ik Sophie dan natuurlijk niet helemaal kwalijk nemen want ze is nog maar 16 maanden, maar de 2 andere meiden. Ze zijn grenzen aan het zoeken en dan net even een huppeltje erover heen. Soms doet dat zo vreselijk
