Spiegels
Deze maand vertelt Laurie haar verhaal over het moederschap: Laurie is moeder van 2 meiden, juf op een basisschool en manotherapeut in haar eigen praktijk.
Een eerlijke kijk op het moederschap. Dat is iets waar ik veel waarde aan hecht en wat ik wel een beetje gemist heb in mijn eerste jaren als moeder. Voordat ik kinderen kreeg zag ik mezelf als geduldige, liefdevolle moeder. Dat beeld heeft toen mijn kindjes er eenmaal waren wel een andere betekenis gekregen.
Het begon met de babytijd. Ik zag mezelf helemaal als baby-mama. Met mijn dikke buik droomde ik over het dagenlang knuffelen, kusjes geven en trots laten zien van mijn baby. Had iemand me even kunnen waarschuwen dat dit in realiteit anders zou zijn?!
Mijn eerste zwangerschap eindigde in een missed-abortion (een miskraam waarbij je lichaam nog denkt dat je zwanger bent met alle bijbehorende symptomen, terwijl het kindje overleden is). Een zware periode van afwachten of mijn lichaam een miskraam in gang zou zetten volgde. Dit gebeurde uiteindelijk niet waardoor met medicatie een bevalling opgewekt is. Ons kindje werd geboren maar omdat er een stuk placenta achterbleef volgde uiteindelijk een curettage. Het was een emotionele tijd waarin we ons kindje moesten missen, ook al was het nog niet bij ons geweest. Gelukkig was ik relatief snel weer zwanger. Maar onbezorgd zwanger zijn was er niet meer bij. Ook bleek ik een HG te hebben, waardoor ik tot 18 weken ontelbare keren per dag boven de wc hing. Toen bij de 20-weken echo bleek dat er ‘iets’ niet goed was met de nieren van ons kindje waren de zorgen compleet. Mijn eerst geboren dochter is uiteindelijk geboren met een mononier (1 nier) waardoor al vanaf 6 dagen oud ziekenhuisbezoeken ieder jaar vaste prik zijn. Ook had ze reflux en koemelkallergie, lees uren huilen, weinig slapen en een hoop zorgen met de borstvoeding. Als nieuwe mama leverden al deze struggels een hoop onzekerheden op. Daarnaast kon ik gelukkig wel genieten van het feit dat ik nu een ‘gezonde’ dochter had gekregen en telde ik mijn zegeningen.
Mijn tweede zwangerschap volgde 3 jaar later. Ook deze zwangerschap was ik weer enorm ziek, maar liefst tot 22 weken dit keer. Toen onze dochter geboren was begon het zoeken naar een nieuwe balans als gezin van 4. Anna huilde altijd wanneer we haar neerlegde. Dit betekende uren rondjes lopen en samen slapen. Toen ze 2 jaar was kwamen we er pas achter bij een osteopaat dat haar middenrif niet volledig uitgeklapt was door de snelle geboorte. Gelukkig wist ik als moeder al veel beter wat me te wachten stond en welke keuzes ik wilde maken. Julia was enorm lief voor haar zusje en ik genoot ervan dat ik twee lieve meiden had om voor te zorgen. Omdat Julia al 3 jaar was kon ze echt al helpen. Samen Anna badderen, liedjes voor haar zingen en samen knuffelen was echt genieten.
Tot zover in het kort de babytijd.
Hoe ouder de meiden werden, hoe leuker het moederschap voor mij werd. Ik kon lekker met ze spelen, genieten van de kleine kletspraatjes en leuke meidendingen met ze doen zoals kappertje spelen en mini-nageltjes lakken. Het is voor mij echt een cadeau die lieve meiden te zien opgroeien, daarvoor ben ik enorm dankbaar. Maar wat is het een enorme spiegel, dat moeder zijn. Want mijn lieve meisjes spiegelen precies waar ik nog aan mag werken. En wat een enorme triggers zijn dat! Ik ben leerkracht, dus ik ben wel wat gewend met 30 kleuters. Maar de kinderen van een ander zijn toch echt anders dan je eigen schatjes.
Die geduldige moeder die ik wil zijn is soms ver te zoeken. Er zijn dagen dat het me gewoon niet lukt. De 100ste keer “mama” me doet ontploffen. Het altijd aan staan valt gewoon niet altijd mee alle ballen hoog te houden, en vooral niet aan mijn eigen strenge verwachtingen van mezelf te voldoen. Ik voelde me soms zo in twee werelden leven. De lieve geduldige kleuterjuf die dan bij thuiskomst geen geduld mee over had voor haar eigen kindjes. En wat voelde ik me daar schuldig over!
Pas toen ik 2 jaar geleden de opleiding tot lichaamsgericht psychotherapeut ging volgen kwam ik er achter waarom ik het ouderschap zo anders had verwacht dan ik het soms ervaar. Ik leerde dat mijn oordelen over mijn ‘gebrek aan geduld’ veroorzaakt werd door verschillende dingen;
• Ik ben hoog-gevoelig waardoor prikkels veel heftiger binnen komen en ik informatie anders verwerk dan mensen zonder hoog-gevoelig brein.
• Ik had, zoals iedereen, kleine trauma’s die gespiegeld worden in de opvoeding van je eigen kind. Je herkent het misschien wel. Je kind weet precies hoe ze je op de kast kunnen krijgen.
In een veilige omgeving had ik de ruimte, tijd en vrijheid om met mijn stukje aan de slag te gaan. Dit leren en weten over mezelf heeft me zoveel verder geholpen.
Ik ben tijdens de opleiding ook een coachingstraject gaan volgen (bij Lieke) waarin ik mocht kijken naar mijn familiesysteem. Hier bleek ik niet op mijn eigen plek te staan binnen het systeem, waardoor ik me te verantwoordelijk voel voor het geluk van de mensen die me dierbaar zijn.
Ik heb door dit traject en de opleiding zoveel inzicht gekregen in mijn eigen triggers en de oorzaak van de lichamelijke en emotionele klachten die dit veroorzaakte.
Ik ben actief gaan werken aan mijn persoonlijke ontwikkeling.
Uiteindelijk kan ik trots zeggen dat ik na 1,5 jaar intensief hiermee aan de slag te zijn gegaan, ik een ander mens ben. Ik heb handvaten gekregen om mijn grenzen beter te herkennen en erkennen. Ik herken mijn patronen steeds sneller, waardoor ik mezelf makkelijker kan reguleren. En daarmee kan ik steeds vaker de moeder zijn die ik wil zijn. Liefdevol en geduldig.
Ik voel me kalmer, gezonder en heb meer energie. En ik vind het nu zelfs, meestal dan, een leuke uitdaging om mijn spiegels aan te kijken en ermee aan de slag te gaan wanneer mijn meisjes me triggeren. Sterker nog, ik ben er mijn werk van gaan maken.
Sinds maart 2023 heb ik mijn eigen praktijk voor manotherapie, een vorm van lichaamsgerichte therapie die lichamelijke, emotionele en mentale klachten bij de oorzaak aanpakt.
Ik mag in mijn eigen praktijk moeders en kinderen helpen met de reis terug naar hun eigen balans en kracht. Ik had 7 jaar geleden niet kunnen bedenken dat het moederschap me dit zou brengen. Dus al terug kijkend op 7 jaar moederschap ben ik ze uiteindelijk ben dankbaar, mijn meisjes. Want met hen, groei ik ook.
En als ik dan die stralende oogjes zie bij het naar bed brengen, die kleine handjes om mijn nek voel en ze zeggen “Ik hou van jou mama”, dan loopt mijn hart over van liefde.
En dat is wat mij betreft het mooiste kado van het moeder zijn.
Laurie
Mocht je meer informatie willen over manotherapie en het werk dat Laurie doet, bezoek dan haar website of social-media kanalen;
