Eerlijk moederschap
Het omarmen van uitdaging
Dit keer vertelt Myrthe Zuidinga haar verhaal over het moederschap. Myrthe is trotste mama van Jip en werkt als kindercoach en kinderfysiotherapeute…
Wat wist ik weinig, behalve dat ik het heel leuk zou vinden een kindje te mogen krijgen.
Een kindje krijgen en voor zorg dragen in dat wat ik me voor kon stellen. Vanuit beelden op straat, kinderen om me heen, vrienden met kindjes. Momentopnames van kinderen, groot en klein.
Overweldigend is hoe ik het moederschap kan omschrijven. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik ervaar dat ouderschap de groei is van jezelf als persoon met dat kleine wondertje dat even zo snel groeit.
Er zijn momenten geweest dat ik hoopte dat de tijd wat sneller kon gaan. Momenten dat ik het even niet zo goed wist, als het huilen als babytje maar aanhield en ik alles al had gecontroleerd of gedaan dat ik kon verzinnen.
Stille tranen op een moment van radeloosheid. Grote trots als nieuwe dingen goed zijn geslaagd zoals dat eerste uitje in de auto en ik het geregeld kreeg om te rijden, de kinderwagen uit te klappen, in elkaar te zetten, te winkelen en weer heelhuids nog voor het volgende borstvoedingsmoment weer thuis kon zijn.
Er zijn momenten dat ik had gewild dat de tijd even stil stond. Een knuffel die eindeloos mag duren. Een speelmoment waarin ik vanuit rust toe kan kijken hoe mijn kind kan ontdekken en ik niet altijd nodig ben.
En al snel merkte ik dat er wel erg veel temperament, impulsbehoefte, controle en avontuur in mijn kind zat. Inmiddels weet ik beter.
Als mama kon ik goed zien wat de behoefte was, of wat hij wilde ontdekken, maar of het altijd handig is. Een willekeurige hond achterna lopen op straat en niet meer terug kunnen komen. In een cafeetje niet kunnen zitten te drinken en op, onder alle stoelen en banken klimmen en alle kussens van elke zitting pakken. Altijd op zoek. Naar avontuur, ontdekken. Het was de realisatie dat deze nood misschien voortkomt uit een onderliggende onrust.
Het werd een periode van acceptatie dat het moederschap niet altijd verloopt met dat wat jij van te voren droomt over hoe jij het voor je ziet. Die koffie in een barretje drinken met je peuter, dat werd m niet want geen van twee had daarvoor de rust. De dag al zo vroeg starten dat je om 8.30u al in een bos staat omdat dat voor beide een moment is van weinig grenzen, regels en ontladen. Om nog een dag voor de boeg te hebben.
Ik ben gezegend dat ik het ouderschap deel met de papa van onze zoon. Niet meer samen maar steeds meer toegroeiend naar een gedeeld gelijkwaardig ouderschap. Waarin ik kan uitspreken dat ik een hele fijne toegewijde parttime mama ben en ik het fijn vind dat ik ook een week kan bijkomen, opladen en uitrusten om soms in mijn eigen behoefte te voorzien. Om er daarna weer een week te kunnen zijn voor hem. Om in volle aanwezigheid naast mijn zoon te staan bij de opvoeding.
Jaren verstrijken en als ik zie wat ik geleerd heb dan voel ik me rijk. Niet schuldig over dat wat ik eerder nog niet wist maar rijk dat ik mijn zoon nu kan geven waar zijn behoefte ligt.
Want dat wij meer en meer verbonden met elkaar zijn, ben ik me van bewust. Zijn onrust was mijn innerlijke onrust.
Zijn overtuigende manier van praten, het zo goed te weten, is mijn uitnodiging om duidelijke kaders te schetsen. Op te komen voor mijn grens, mijn behoefte.
Mijn kind is nu 9 jaar. Al zoveel jaren van opvoeding die ik met me meedraag. Waarbij ik moet bekennen dat de wens om alles te noteren en niet te vergeten helaas niet op gaat. De eerste woordjes, wanneer hij ging wisselen van tanden, sommige dingen doe ik nu op de gok.
Zoveel jaren later kan ik voelen dat het moederschap wat makkelijker gaat verlopen. Afspraken kunnen gemaakt en veelal nagekomen worden. Er is soms zelfs medewerking in handelen en taken in huis. Daarvoor in de plaats komen de sociaal-emotionele dilemma’s die ik op een heel ander vlak uitdagend vindt. Hoe sta ik mijn kind bij als hij verteld dat er plagerij is. Dat hij zich niet veilig voelt bij de leerkracht. Hoe ga ik met mijn kind in gesprek over gevoelens en de oorzaak en gevolg.
Een uitdaging van andere orde. En toch, zou ik het niet anders wensen.
Het moederschap, elke dag bevat uitdagingen, hopelijk kun jij de randjes goud kleuren en het beste ervan inzien.
